31 Δεκ 2007

5...4...3...2....1...Έεεεερχεται το 2008!Οι μέρες που φύγαν!

Λίγες ώρες απομένουν για να έρ8ει και απο τα μέρη μας ο καινούργιος χρόνος. Στο νοτιοανατολικό ημισφαίριο τώρα μέσα σε αυτές τις ώρες σε κάποιες χώρες θα καταφθάνει!
Εμείς ας περιμένουμε λίγο ακόμη!
Μια τέτοια μέρα, συνηθίζουν να κάνουν ετήσιες χρονικές αναδρομές. Για μένα το 2007 έχει σταματήσει στις 24 Αυγούστου και ας έχουν συμβεί πριν και μετά απο αυτή την ημερομηνία και άλλα τραγικά γεγονότα ή γεγονότα άξια προβολής.
Είναι λίγο εγωιστικό, αλλά βλέπεται ένα απο τα πράγματα που έμαθα καλύτερα, είναι οτι αν δεν σου χτυπήσει το 'κακό' την πόρτα δεν μπορείς να το καταλάβεις όσο και να σοκάρεσαι, όσο και να το παρακολουθείς. Γιατι πάντα είσαι 'έξω απο το χορό', όπως λέει και ο φιλόσοφος λαός και δεν μπορείς να νίωσεις την αγανάκτηση που σε κάνει να προβείς σε κινήσεις μη αρεστές σε σένα τον ίδιο. Να βγαίνεις να φωνάζεις στον κόσμο, στα ΜΜΕ που τα χρειαζόμαστε κάποιες φορές, να κάνεις λανθασμένες κινήσεις και να λες λόγια πάνω στην ένταση, να τσακώνεσαι, να μαθαίνεις ποιοί είναι οι φίλοι σου και ποιοί οι απλοί γνωστοί. Να κάνεις νέους φίλους, να ακούς, να κλαίς, να συμπονάς και οχι να λυπάσαι κάποιον, να προσπαθείς να δώσεις κάτι, είτε υλικό, είτε άυλο. Στο τέλος να γελάς και να αυτοσαρκάζεσαι αλλά και να συνεχίζεις να ζείς για να φτιάξεις οτι μπορείς απο την αρχή, ακόμη καλύτερο, πιο ελπιδοφόρο!
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω λένε, το κεφάλι γυρίζει όμως και κοιτάζει, θυμάται, κατανοεί. Με την ίδια ευκολία όμως ξεχνάει και λέει: δεν βαριέσαι, στην Ελλάδα ζούμε. Ε ναι , στην Ελλάδα ζούμε την οποία την φτιάχνουμε και παράλληλα της βάζουμε φωτιά και την καίμε αμα λάχει!Με τόση ευκολία! Με την ίδια λοιπόν να προσπαθούμε και για την συνεχή καλύτέρευσή μας για να κάνουμε τον τόπο μας οχι, καμένη γη, αλλά γόνιμο έδαφος με τις ομορφιές που είχε και έχει, για να έχουμε κάποια ποιότητα στην ζωή μας.
Διότι Η δικιά μου γενιά, έχει δέι τόσες αλλάγες ώς τώρα (χώρεςνα εξαφανίζονται απο τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, νησία να τα ρουφά η θάλασσα, φυλές να αφανίζονται, πόλεμοι να γίνονται video games, παιδιά χωρίς γονέις, χέρια, πόδια, μάτια, εκτάσεις να τσιμεντοποιούνται, ζώα να μεταλλάσονται!) που λέμε Ω! τι Κόσμος μπαμπά!!! Φανταστείτε τι έχουν να δούν οι αμέσως επόμενες γενιές απο εμάς αλλά και αυτές που θα έρθουν,πως θα έρθουν, πως θα είναι, πως θα ζούνε; Και μετά τους πειράξανε οι emo και οι trendy!!
Σε αυτο το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την εφημερίδα Πατρίς, που βγαίνει κάτω στα μέρη μου και ενημερώθηκα απο συγγενικό μου πρόσωπο, πως έχω συμπεριληφθεί στα πρόσωπα της χρονιάς. http://www.patrisnews.gr/newspaper.php?page=9&date=
Είναι μεγάλη τιμή να σε θεωρεί κάποιος πως είσαι πρόσωπο της χρονιάς (με την καλή την έννοια πάντα έτσι!), αν και δεν θα συμπεριλάμβανα τον εαυτό μου εύκολα.
Τα πρόσωπα της χρονιάς για μένα είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν βλέπουν τον εαυτό τους σε καμμιά τηλεόραση, σε καμμιά εφημερίδα, πουθενά, γιατί ενεργούν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί με όλες τους τις δυνάμεις!Σε όλους αυτούς αξίζει αυτή η βράβευση!!!
Πάντως εγώ ευχαριστώ και πάλι την Πατρίδα (http://www.patrisnews.gr/), γιατι η διάκριση αυτή πηγαίνει σε αυτο το blog που υπάρχει για να θυμίζει καταστάσεις σε αυτούς που θέλουν να ξεχάσουν γρήγορα!
Μια ευχή για το τέλος του 2007...Ας αρχίσουν επιτέλουν οι εργασίες καταστκευής των σπιτιών και ας συντομεύση τις διαδικασίες το Τ.Α.Π για να μην 'παίζει' με την υπομονή των ανθρώπων, ειδκά των γηραιότερων!!!
Και μόλις μπεί το νερό στ'αυλάκι όλα θα γίνουν!! Το ελπίζω!!!!
5...4....3....2....1....με το καλό να έρθει το δίσεκτο!!!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΛΗ ΥΓΕΙΑ, ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΟΥΣ, της Δυτικής Πελοποννήσου.Εύχομαι αυτή η καταστροφή να γίνει η αφορμή να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για μας τα παιδιά μας.
Παρακαλώ ρίξτε μιά ματιά εδώ.
http://clubs.pathfinder.gr/Bestinwest/952389

makistos είπε...

@olympio. καλή χρονιά και σε εσένα. είδα και το club σου, στείλε μου email για λεπτομέριες.

Bacchus είπε...

Καλικάτζαροι

[Εικόνα της Μαρίας Θειοπούλου από το βιβλίο της
Ο μυλωνάς και τα καλικαντζαράκια, Αθήνα, Καστανιώτης, 1991]

Το Δωδεκαήμερο βαστάει από τις 25 Δεκεμβρίου τα Χριστούγεννα, έως τις 5 Ιανουαρίου τα Μισόφωτα (Παραμονή των Φώτων).
Λένε ότι το Δωδεκαήμερο κάθε νύχτα κυκλοφορούν οι Καλικάτζαροι στους δρόμους και στα σπιτικά. Μα τι είναι αυτοί; Είναι αερικά, λέγανε οι γιαγιάδες πιο παλιά. Ο λαός μας τους βλέπει σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και ξερακιανά όντα που χορεύουνε και σαλταπηδούνε. Όλο το χρόνο βρίσκονται κάτω από τη Γη, στον κάτω κόσμο και ζηλεύουνε τον απάνω κόσμο.


[Εικόνες από το βιβλίο της Βάσως Ψαράκη,
Η ροδιά των Χριστουγέννων]
Γι' αυτό, άλλοι με πριόνια και τσεκούρια κι άλλοι με μπαλτάδες, βάζουν όλη τους τη δύναμη, να κόψουν τους στύλους, που πάνω σ' αυτούς στηρίζεται η Γη, για να την κάνουνε να βουλιάξει. Όταν φθάνει το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, από φόβο μη βουλιάξει η Γη και τους πλακώσει, φεύγουν ευθύς, κι ανεβαίνουν πάνω στη Γη για να τυρρανέψουν τον κόσμο.
Έτσι οι Καλικάτζαροι γυρίζουν στους δρόμους, ανεβαίνουν στα κεραμίδια και καμιά φορά, όπως λένε, μπαίνουν από το τζάκι σε κανένα σπίτι που δεν είχαν θυμιάσει οι νοικοκυραίοι του. Γι' αυτό, για καλό και για κακό, εκείνες τις μέρες φροντίζουνε και φράζουνε τις τρύπες των τζακιών με πανιά. Ακόμα καίνε λιβάνι σε θυμιατό και το τοποθετούν στο τζάκι, γιάτι οι Καλικάτζαροι δεν αντέχουν αυτή τη μυρωδιά..
Διηγιότανε μια γυναίκα πως αφού ετοίμασε τα γλυκά της - βασιλόπιτες, κουραμπιέδες, μελομακάρονα - είδε από το παράθυρο πως ξημέρωσε. Όμως είχε ξεγελαστεί από το φεγγάρι, γιατί λένε "του Γενάρη το φεγγάρι παρά λίγο να 'ναι μέρα".
Έτρεξε και ξύπνησε τα παιδιά της για να τα στείλει με τα γλυκά στο φούρνο. Τα παιδιά σηκώθηκαν. Όμως η αυγή αργούσε να 'ρθει και ξαφνικά σ' έν τρίστρατο ακούσαν φωνές και γέλια. Σε μια στιγμή γέμισε ο δρόμος Καλικάτζαρους. Άρπαξαν τα παιδιά τους πετάξανε ότι κρατούσανε και αρχίσανε ένα διαβολικό χορό τραγουδώντας:
- Ω!... στραβά ταψιά, με τα ψεύτικα ψωμιά, άλλα με τα άσχημα, πηδάτε, μπρε μπαγάσικα.
Την ώρα που λάλησε ο πρώτος πετεινός, εξαντλημένοι οι Καλικάτζαροι αφήσανε τα ταψιά στα κεραμίδια ενός σπιτιού, κι αρχίσανε να τρέχουνε με στριγγλιές και γέλια, βγάζοντας έξω τις γλώσσες τους "που 'ναι κόκκινες σαν φλογίτσες φωτιάς" και κουνούσανε τις ουρές τους σαν το "φυσερό" εδώ και εκεί. Σαν ξημέρωσε και βγήκαν τα τρία παιδιά μισολιπόθυμα, χωρίς να έχουν δυνάμεις να σηκωθούν. Τα κουνήσανε, τα ραντίσανε αγιασμό και όταν συνήλθανε, διηγήθηκαν τι τους είχαν κάνει οι Καλικάτζαροι.
Αυτά διηγιότανε και όλοι φοβότανε να βγουν αξημέρωτα από τα σπίτια τους όλο το Δωδεκάμερο.

[Από το βιβλίο της Αγγελικής Θ. Μαστρομιχαλάκη, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα]